ilginç takıntılar

mesela ben; elimi ilk önce suyla ıslatmadan bulaşık yıkayamam, tiksinirim

tükenmez kalemle yazarken kapağı kalemin arkasına takılı olmalı

düşünülmemesi gereken şeyleri düşünürüm

elim yağlıyken kesinlikle bardağa dokunamam

eğer tek elim suya değmiş ise öteki elimde değmeli

15 saniyede bir bileklerimin ic tarafına üflemezsem rahat duramıyom.

göbek deliği görünce içine iğne giriyormuş gibi hissettigimden yaklaşık 6 senedir göbek deliği görmüyorum

mesela; babam her nefes alışında ''ıh ıh'' der

arasıra elime yapıştırıcı sürüp onları soyarım

yolda yürüken arabaların plakalarını okumadan geçemem.

şimdi aynı zamanda size de bi bilgi vermiş olcam ve kullanın gömlekler de bay gömlek de düğme sağda oluyomuş.bayan larda da solda oluyomuş ve yolda yürürken herkesin düğmelerine bakıyorum yanlış anlamalarindan da korkmuyo değilim ama takıntı haline geldi .neyseki uğraşımın karşılığını aldım şu ana kadar sadece bi kişi de yanlış gördüm erkek çocuğa kız şeyi giydirmişler mutlu oldum açıkçası

9 rakamını her gece 2 ile çarparım sonuç olarak 18 eder ve bunu 6 ya bölüp 6 taneden 1 taneme 3'ü veririm. yani benden olan 6 tane 3'ü örgütlerim. rakamlar asla yalan söylemez.

ağzı açık yiyen insanları öldürme isteği

ayak seyi var bendede tiksintisi mi diyim ne diyim cogu kisi bunu bilir gelir ayaklarin felan sürerler sinir oluyom anlayin aq

başkasının kalemini kullanamam ve hatta dokunamam. aynı şey telefon için de geçerli.

yeni açtığım sigara paketinin jelatinini içinden kopardığım o kağıda sararım hem de özenle. neden bilmiyorum her seferinde yaparım ve yapmazsam rahat edemem.

herhangi bi isik kaynagi (ne kadar zayif olursa olsun) gozume denk gelirse yatamam. alkolden zil oldugum bir gün beni evine goturen arkadasimla soyle bi diyalogumuz da vardir monte: kanka balkonun isigini kapat t: yanmiyo olum m: ya kapat yaniyo iste t: s... takintini da (perdeyi aralayip sokak lambasini gostererek bana döner) m: noldu? göt oldun mu?

sevdiğim yemeği küçük parçalara bölerek yerim ki çabuk bitmesin.

birisinden dinlediğim hikâyeyi 2.defa dinlemek.

çocukluktan beri sokakta yanımdan araba geçerken ayağımı yere sertçe basarım sanki parmak uçlarımdan keskin,uzun bi kılıç çıkıp arabanın tekerleklerini patlatıcakmış hissine kapılırım.henüz böyle bişey olmadı ama nedensizce mutlu oluyorum bunu yapınca

lavabo'nun kenarına damlaya su tanelerine sinir oluyorum ve her seferinde orayı siliyorum silmezsem kafayı yerim

elleri yıkarken önce suya tutmak sonra sabunu almak diş fırçalarken her daim diş macununu ıslatmak desenli çorap giyememek karışık yemekleri yiyememek yanında insanlar horlarken fosur fosur uyuyabilirken saatin tiktak seslerinde kafayı yemek sesli konuşan insanlar varken harıl harıl ders çalışabilirken fısıltıyla konuşan insanların yanında bir türlü odaklanamamak dahi anlamındaki de'yi ayırmayanlara ifrit olmak "hukuku" yerine "hukuğu" yazanları boğmak istemek... gider bu.

her yaşadığım an için kafamda senaryolar kurarım. kendimi filmin içinde hisseder ışığın açısına göre kameranın nerede durması gerektiği nerede zoom yapıp nerede sağa sola çevrileceğini hesaplar ona göre yavaş ve ya hızlı haraket ederim.

açık gördüğüm çekmece, dolap kapağı vs. kapatmak zorunda hissederim hep kendimi

yastığı kaldırıp bakmadan hayatta yatamam.

yastığı bacak arama alıp sarılmadan asla uyuyamıyorum, yastık başımın altında nadir uyurum

heyecanlı heyecanlı bir şey anlatırsın ama karşındaki höbölö höböle diye böler ya dişlerini dökesin gelir bazen.ilginç mi bilmem ama yaşayan varsa hak verecektir

kaşıkla pilav yiyemiyorum ben ya çatalla yiyebiliyorum çünkü o kaşığı ağıza sokup çıkardıktan sonra üzerindeki pirinç taneleriyle olan görüntü midemi bulandırıyor (yazarken bile kötü oldum)

yolda yürürken sağ ayağımla attığım adımla solunkinin bir olması ve bastığı yerlerin yükseltisi olsun hammaddesi olsun her şeyinin aynı olması gibi bi takıntım var. hiç başaramadım.

yediğim yiyecek ve içeçeği aynı anda bitirmek, ikiside aynı lokmada bitmeli biri önce biri sonra bitince ihanet etmiş gibi hissediyom

yüksek apartmanların merdiven boslugundan tükürmek...

halı saha maçında topu ayağıma aldigim her an çarpma islemı yaparım

kendi evimde ne zaman sigara içecek olsam neşet ertaş dinliyorum.

kalem ve güzel müzik takıntım var.

uyumadan once hep yatagimi duzeltirim hatta çarsafimi silkelemeden uyuyamam ama sabahlari yatagimi toplamam o da ayri bi ironi kdjdksjoddi

uykum geldi mi feriştahı gelse affetmem uyurum 😌 bu benim için bi takıntı çünkü diğer türlü beni uyutmayan her türlü acısnı çekiyor ://

bildirim olmadığı halde whatsapp ve bütün sosyal ağlara girer çıkarım

kendi evim dışında çok zor durumda kalmadıkça ihtiyaç gideremiyorum okuduğum okulun tuvaleti nerede karıştıyorum bazen :)

canım sıkıldıkça dişlerimi fırçalarım

yumurta yediğimde tabak çatal bıcak değiştiririm, birinin bir yarasını veya ameliyat yeri tarzı biseyi gördüğümde(yani cok acıyacak seyler ve belki biraz tiksinti) sol bacağım uyusuyor, cok güldüğümde de uyusuyor bazen yürüyememeye baslıyorum, dışı kepekli tozlu seylere dokununca burnum kasınıyor

aklıma, önceden yaptığım bi mallık geldiğinde bi anda kendi kendime "ilişkisi var" cümlesini söylüyorum. ne alaka dimi? bu soruyu bende kendime çok sordum ama aq illetine bi çözüm bulamadım

"o"na takıntım vadbsjsnejdhrb şaka şaka burası yeri değil :d aga kapısı açık yerde kesinlikle yatamıyorum ya, bi de yemek yediğim tabak vs de belli bi düzen yapmadan yemeği yemeye başlamıyorum

okudukça psikolojim bozuldu mk

televizyonun sesi çift sayı olmalı. birisi bana uzun süre bakınca gülümsemek zorunda hissediyorum kendimi. gülümseyemeden kafasını çevirirse içimde çok kötü bir his oluşuyor. birisiyle berber yürürken adımlarımız aynı olmalı. mesela ben sağ atıyorsam o da sağ atmalı. yolda yürürken arabaların tekerleklerinin hizasına basmamaya çalışıyorum. basarsam bana araba çarpacakmış gibi hissediyorum. ayak baş ve işaret parmaklarımı sürekli çaprazlıyorum. belki anlamayanlar olacaktır, tuhaf bir şey ama bu hareketi yapamadığım ayakkabıyı giyemiyorum. en geç iki günde bir banyo yapmalıyım ve her sabah saçımı yıkamalıyım. bunları yapmazsam herkes bana bakıyormuş gibi hissediyorum. telefonun ön kamerasını elimle kapatmadan bir şey izleyemiyorum. tırnaklarımı asla dipten kesemiyorum. düşüncesi bile çok kötü hissettiriyor. yediğim bir etin nereden geldiğini düşünürsem vicdan yapıp ağlamaya başlıyorum ve o gün doğru düzgün yemek yiyemiyorum. son olarak yumurta yiyemiyorum. bir yemeğin içinde yumurta olduğunu öğrenirsem ya da kendim yaparken katmak zorunda kalırsam yiyemiyorum. yavaş yavaş aşmaya başladım bunu.

bir ara tuşlu telefonlarda telefona bakmadan t9 sözlüğü ile mesaj yazmaya başlamıştım. sonrasında aklıma gelen her kelimenin hangi sayılarla yazıldığını kafamdan hesaplama gibi bir hastalığım olmuştu. akıllı telefonlar çıktı da kurtuldum çok şükür.

ben de kendimi takıntılı sanırdım, ne deliler varmış burda, nasıl yaşıyonuz oğlum. okurken psikolojim bozuldu

yediğim veya içtiğim bir şeyin ilk lokma/yudumunu benim almam lazım. yanlışlıkla biri benden önce alırsa bütün hevesim kaçıp dokunmuyorum.

eğer tırnağımdaki oje çok az da olsa soyulmuş olursa evdeysem onu siler tekrar sürerim eğer dışardaysam da hepsini silerim oje yoksa yanımda sinir bozucu bi takıntı :(

sigara paketini ilk açtığımda o çıkan gri kağıtı paketin önüne sıkıştırırım eğer ki o gri kağıt yırtılırsa yeni paket alırım

yeni aldığım seyleri mesela ayakkabi pazartesi gunu kullanmaya baslarim